Huilen uit het niets #RealLife #RL3

Ik was aan het bellen met mijn moeder, videobellen. We spraken gewoon over ditjes en datjes. Maar ik zeg tegen haar van ja ik ben de laatste tijd de Bijbel veel aan het lezen en filmpjes aan het opzoeken over de oorsprong van het geloof enz. Precies op dat moment zie ik iets vliegen in m'n woonkamer, dus ik schrik, gezien ik niet van fladderende beestjes houdt en ik zeg met een luide stem: ,,WAT VLIEGT HIER IN M'N WOONKAMER?! Is het een lieveheersbeestje?"

Ik ren langs het fladderende beestje en begin alle deuren in mijn huis dicht te maken om het fladderende dier via de gang naar buiten te kunnen leiden. Kom ik terug in mijn woonkamer, zie ik dat beest niet meer. Terwijl ik nog aan het bellen ben zoek ik overal naar dat beestje, maar ik zie het niet meer. Nu ga ik weer zitten op dezelfde plek op de bank als net om verder te praten en ik begin opeens te huilen. Uit het niets. Het kwam er spontaan uit. Mijn moeder vraagt; ,,Waarom huil je?" Ik weet het zelf niet eens, want 2 minuten geleden was er niks aan de hand. Toen zag ik het beestje opeens lopen. Ik heb een glazen vaas gevonden om hem naar buiten te brengen. Met mijn moeder aan de telefoon, zo gezegd, zo gedaan. Hij wilde niet uit de vaas dus die heb ik even voor de deur laten staan.

Ik had verschillende theorieën bedacht waarom er een lieveheersbeestje in m'n huis was om half 9 in de avond, terwijl alle deuren en ramen dicht waren. Ik heb bijvoorbeeld net verteld dat ik de Bijbel aan het lezen ben, misschien had het daarmee te maken. Of had het te maken met het overlijden van mijn vaders broer wat onlangs gebeurd was?

Nadat ik het telefoongesprek met mijn moeder beëindigd had, zag ik later op die avond, een post op Snapchat dat mijn zusje haar zoontje 1 jaar was geworden de dag ervoor. Ik had mijn moeder al verteld dat mensen hun pijn kon voelen, maar ze had nog nooit meegemaakt hoe dat in zijn werking ging. Het was namelijk 1 van de weinige momenten dat ik geen contact had met mijn jongste zusje en daarom ook niet hierbij was. Door het overleden van mijn vaders broer was mijn vader er waarschijnlijk ook niet bij. De verjaardag van je kind wil je het liefst toch vieren met de mensen die het meest dicht bij je staan en dat was voor haar dit keer anders gelopen. Maar dat kon ik dus voelen! Alleen was mijn moeder getuige ervan.

Ik zeg altijd tegen mijn moeder: ,,In mijn leven bestaat er geen toeval meer, alles heeft een reden".

De reden voor mij dat dit zo gebeurde was, dat mijn moeder getuige kon zijn van hoe deze dingen mij soms overrompelen.

Soms denk je dat iemand overdrijft of dingen verzint, maar vaak zijn mensen gewoon niet bewust. Als ik dingen van een ander kan aanvoelen, wie zegt dat dit bij jou dan niet ook zo werkt? Dit ontdek je pas, als je je er zelf in verdiept.

Daarom geef ik als tip: zoek niet alles bij jezelf, want soms is het van iemand met wie je verbonden bent.