Het einde van het schietincident en een nieuw begin #TraumaTherapie #TT12

Deze sessie is vooral om een einde te breien aan de trauma “schietincident”. Het is 14 jaar geleden dat het gebeurd is. Ik had een hele goeie band met een van nicht van mij. Voor mijn gevoel waren we niet lang nadat het gebeurd was uit elkaar gegroeid. Voor mijn gevoel had ik haar na het incident niet eens meer gezien. Uit eerdere sessies heb ik geleerd om een brief te schrijven. Zo had ik afgesproken met mijn therapeute weer een brief te schrijven. Hierbij heb ik de keus gemaakt om deze brief te schrijven aan mijn nicht. Bij het schrijven van de brief was ik zooo super emotioneel. Like in keihard-huilen-emotioneel.

Ik denk dat ik met al deze sessies nog niet zo een huilbui gehad heb als dat deze was. Ik was teleurgesteld en ik voelde mij in de steek gelaten vooral. Het enige wat ik mij kon heugen was dat ik een keer een telefoongesprek met haar probeerde te hebben en dat iemand anders aan haar kant van de lijn, de telefoon overnam en zei dat ik haar niet meer moest bellen. Ik dacht dat dit het einde was van onze vriendschap. En besef, dat ik een paar weken geleden, absoluut niet klaar was om een gesprek met haar aan te gaan, maar na het schrijven van deze brief wist ik dat het de tijd was. Het heeft wel meer dan 10 jaar geduurd dit. Dus ik vertel mijn therapeute over ons gesprek. De brief heb ik niet meegenomen, omdat ik ergens al wist dat er teveel emotie in die brief zat. Ook had ik de keus gemaakt om geen nieuwe brief te schrijven. Mijn gedachte was: we laten het gesprek op z’n beloop gaan zoals het moet. Uiteindelijk een goede keus trouwens. Uit dit gesprek heb ik zoveel informatie gehaald die ik allemaal kwijt was. Zoals dat zij met mij nog naar het afscheid is geweest en dat wij met elkaar nog omgingen in de tijd erna. Ik kan mij dit gewoon niet meer herinneren. Ik weet nog dat ik met mijn vrienden omging. Door de verhalen van mijn beste vriend kon ik ook nog wel wat ophalen daarvan. Maar dat ik nog met haar omging, dat gedeelte is helemaal verwijderd uit mijn geheugen ofzo.

De reden dat wij uit elkaar gingen voor haar was een hele andere gebeurtenis dan wat ik in gedachte had. Iets wat niet eens met dit incident te maken had. Ik was in shock, want hoe kan ik nu zoveel informatie kwijt zijn? Haar zus was ook aanwezig bij het gesprek en zij wist ook nog veel, wat hielp om onze verhalen aan elkaar te kunnen knopen. Zij wist bijna meer dan wij twee bij elkaar, lol. Zo zie je maar weer. Mijn nicht wilde blijkbaar al heel lang weten hoe het incident precies is gelopen. Zij vertelde dat ze dit niet uit mijn mond had gehoord. Terwijl mijn gedachte was dat ik het verhaal zo vaak verteld had. Aan de politie, tijdens verhoor een aantal keer, aan mijn vrienden, aan zijn (het slachtoffer) familie en vrienden. 

Dus ja, al met al, hebben al deze therapie sessies mij gebracht tot dit punt. Het volledig kunnen helen en afsluiten van dit trauma incident. 

Wauw, wat een eind.