2e Schietincident sessie #TraumaTherapie #TT5

Daar was ik weer. Minder zin erin dan de meeste keren. Ik heb er grotendeels geen moeite mee om naar therapie te gaan. Af en toe heb je van die dagen..

Maar goed, we beginnen de sessie met de vraag: ,,Hoe gaat het met je?'' Mijn antwoord was: ,,Goed. Na de laatste sessie voelde ik mij niet dagenlang slecht zoals ik dat eerder wel heb gehad. Ik had op zich een goeie week. Films of series waar ziekenhuizen in voor kwamen, brachten mij soms wel even terug naar beelden van die dag."

Dan krijg ik de vraag of ik het met iemand besproken had. Dat wist ik niet eens meer, of ik dat nou wel of niet gedaan had. De therapeute zegt dat het voor het verwerken belangrijk is om te bespreken. Ze kijkt dan ook een lichtelijk geschrokken, meer omdat ze niet wil dat ik dit in mijn eentje doe.

De EMDR kit zetten we klaar, terwijl ik ondertussen al het verdriet wat in mijn lijf voel.

De laatste sessie begonnen we bij het beeld van het slachtoffer die ik op de grond zag liggen, dus of ik dat beeld weer terug wilde halen om te kijken hoe ik mij daarbij voelde.

Toch weer veel gehuild, ondanks dat ik de vorig keer dacht dat ik dat gevoel van verdriet al niet meer had. Het verdriet nam eerst weer toe, na het lampje gevolgd te hebben de eerste keer. Hierna kreeg ik de opdracht om een liedje te klappen op mijn benen en dan ook de kleuren van het lampje op te noemen. Hierdoor werd mijn lichaam in de war gebracht. Ik voelde de verwarring in mij. Een apart gevoel. Alsof mijn lichaam zei; huh, wat doe je nou?

Ze vroeg mij naar het meest pijnlijkste beeld. Verschillende beelden kwamen naar boven. Het bloed dat uit zijn mond kwam bijvoorbeeld. Maar wat echt in mijn mind bleef was zijn ontblote borstkas met een gat erin. Bij dit beeld moest ik blijven en in mijn lichaam voelen waar er nog verdriet zat. Scan je lichaam zei ze. Ik begin vanaf mijn hoofd, waar ik achter mijn ogen alweer tranen voel opkomen. Lampje volgen en liedje klappen. "We will rock you" is het liedje die ik moest klappen op mijn benen. Eerst met linkerhand beginnen en daarna met rechts.

Hierna scan ik verder en voel ik het in mijn keel. Weer opnieuw huilen en weer mijn ogen open, lampje volgen, kleuren opnoemen en tikken op mijn benen.

Ik weer verder mijn lichaam scannen. Nu kom ik bij mijn hart. Wow, dat was pas zwaar zeg. Ik ging nog meer huilen, nog meer verdriet, nog meer gevoel van pijn.

Voel maar aan je hart en zeg tegen jezelf, dat jij zelf heel bent. Voordat de woorden daadwerkelijk uit mijn mond komen, zeg ik het eerst in mijn hoofd tegen mezelf. Wel 3 keer. Opnieuw moet ik mijn ogen openen en het lampje weer volgen en het liedje tikken op mijn benen. Ik noem de kleuren: ,,rood, blauw, wit, paars, groen.." Ondertussen krijg ik krijg de vraag:,,Is het paars of roze?" Hierdoor merk ik dat mijn lichaam weer in de war raakt. Alsof mijn lichaam denkt, we waren toch verdrietig? Ik begin te lachen met de tranen nog in mijn ogen, omdat ik nu niet meer weet of ik paars of roze moet zeggen. Haar trucje heeft gewerkt. De emotie ging van heel verdrietig, naar in de war, door naar lachen. Ik voel hierna dat het verdriet weer afgenomen is in mijn hart. Interessant.

Ik scan mijn lichaam verder en voel nu dat er spanning tussen mijn bekken zit. Ik gaf aan dat het kan zijn dat ik het daar voel, omdat ik met deze jongen gemeenschap heb gehad. Daar is het verdriet weer. De therapeute zegt dat ik goed bezig ben, dus ik ga door. Ik ben weer aan het huilen. Na de volgende lamp-tik-sessie scan ik weer verder. Ik voel het nu in mijn bovenbenen. Ze voelen gewoon zwaar aan. Wanneer iemand je op zo een moment zegt dat ze kan begrijpen dat het zwaar aanvoelt, dan raakt dat je extra. Het is niet zomaar iets wat je hebt meegemaakt. Wat ik heb meegemaakt. Begrip, maar toch op een andere level. Vanuit de oog van een expert. Iemand die al veel mensen geholpen heeft en veel verhalen gehoord heeft. Bij het gevoel in mijn benen hoefde ik niet te huilen. Het benoemen van de kleuren ging hier ook veel makkelijker dan bij andere gescande delen van mijn lichaam. Tijdens de sessie komen wel andere beelden naar boven. Beelden van zijn vrienden, die erna langs kwamen bij dat huis waar het gebeurd is. Beelden van het ambulancepersoneel. De stickers van de AED die ze gebruikt hebben om hem te reanimeren. De plas bloed die naast hem op de grond lag. Maar ook dat ik dit besproken had met mijn moeder vorige week. Dat wist ik opeens weer. Ik moest mijn mind steeds weer terugbrengen op dat ene beeld, voordat we andere beelden gaan verwerken.

En voor ik het weet is mijn uur therapietijd weer om. ,,Waar kan je trots op zijn?" wordt mij gevraagd. ,,Dat ik hier weer ben en dit gedeelte van mezelf weer naar boven heb gebracht." ,En wat vind je van mensen die dit doen?'' Met een lach (omdat ik weet waarom ze de vraag zo stelt) zeg ik: ,,Ik vind dat dat slimme mensen zijn." ,,Dus je bent een sterke dame, die aan zichzelf werkt en ook nog eens slim is! Stop die maar in je zak."

Het blijft toch nog een beetje gek om te horen dat ik mezelf met een omweg deze mooie benamingen geef, ik vraag me af wanneer ik er klaar voor ben om het zelf zo te benoemen. Ik ben sterk, omdat ik aan mezelf werk. En omdat ik aan mezelf werk, ben ik ook slim, want ik vind dat vooruitstrevende mensen. En daar ben ik onderdeel van.