Betrokken bij een schietpartij #TraumaTherapie #TT4

De vorige sessie was ik nog bezig het verlies en verdriet van mijn oma te verwerken, dit was een week geleden. Nu ben ik weer klaar voor mijn volgende pijnpunt.

Dit keer zaten we in een andere ruimte. De vorige keren zaten we helemaal boven, waar het dak schuin afloopt en ik elke keer 4 trappen omhoog moest. Nu zat mijn therapeute dit keer op de 1e verdieping. Ik zag het niet als toeval. Voor mij was het heel duidelijk dat ik het vorige hoofdstuk afgesloten heb. Een nieuwe ruimte met meer lichtinval. Terwijl zij de EMDR kit gaat halen voel ik al verdriet opkomen. Ik onderdruk het, want dat ben ik zo gewend om te doen. Ik wil het bewaren tot we echt begonnen zijn natuurlijk. Het klaarzetten van de EMDR-lichtbalk is soms nog wel een grappig ding, omdat deze geen houder heeft, zetten we het op een stoel met boeken eronder. Dit keer waren er geen boeken dus gebruikten we een lege kan. Dit is vaak nog even een lachmomentje voor de storm.

De vorig keer dat ik vertelde dat ik had meegemaakt dat er iemand voor mij neus dood geschoten werd, merkten de therapeuten op dat ik dit vertelde zonder emotie. Zeker in tegenstelling tot de andere dingen die ik vertelde. Even in het kort: ik was bij iemand thuis met een jongen, daar kreeg hij een discussie met een andere jongen en voor ik het wist werd er een wapen afgevuurd en rook ik kruit. Zijn laatste woorden waren: ,,Schatje, ik ga dood, pak je telefoon!" Iedereen is weg gerend en ik bleef alleen over met het slachtoffer. Deze jongen is ook overleden.

Dit verhaal heb ik toen in 2009 vaak moeten vertellen, want iedereen wilde weten wat er gebeurd was. Dus dit kon ik begin van mijn therapie vertellen zonder emotie. Maar blijkbaar zat er degelijk wel pijn in me. Pijn omdat ik hem niet kon reanimeren, pijn omdat ik alleen was in deze situatie. Ik moest van de therapeut kijken naar het meest pijnlijke plaatje van die dag. Hij die daar op de grond lag in een plas bloed. En dan mijn ogen weer open. "Volg het lichtje met je ogen." Ik volg van links naar rechts de kleuren en als ik er klaar voor ben noem ik de kleuren op. De spanning neemt toe. Ik voel het in mijn bovenlijf. Ik voel dat het helemaal vast zit. Veel verdriet. Gelukkig neemt het uiteindelijk ook weer af na de volgende licht-sessies. Mijn uurtje therapie is op deze manier zo voorbij.

Aan het einde krijg ik de vraag: ,,En, waar mag je trots op zijn vandaag?" Dit is de eerste keer dat ik deze vraag meteen kan beantwoorden. De vorige keren wist ik niet eens wat ik zeggen moest. "Ik ben trots dat ik hier weer ben vandaag en dat ik dit onderwerp weer naar boven heb gehaald." ,,En wat zegt dat over jou?" ,,Dat ik iemand ben die aan zichzelf werkt." ,,En wat vind jij van mensen die aan zichzelf werken?" We moeten beiden lachen, want goed praten over mezelf, dat ben ik niet gewend om te doen. Ik antwoord met: ,,mensen die aan zichzelf werken vind ik slim. Dat zijn vooruitstrevende mensen."

,,Dus jij bent slim omdat je aan jezelf werkt, daar mag je trots op zijn."