Even geen EMDR-kit erbij #TraumaTherapie #TT7

Ik kom altijd vrolijk binnen bij therapie. Ook al weet ik van tevoren al dat het weer emotioneel beladen wordt, toch probeer ik altijd blij binnen te komen. Dit keer ben ik voor een keer in de middag op afspraak, waar ik de afgelopen keren vooral in de ochtenden geweest ben. Deze dag begon ik met positieve affirmaties te luisteren op Spotify. Na de affirmaties ben ik mezelf gaan klaarmaken met een muziek playlist die aansloot op dit onderwerp. Op een gegeven moment, toen ik bezig was met mijn haar, speelde er iets af wat mij triggerde. Het was een motivational speach, maar met de stem van een donkere vrouw. De kracht in haar stem en de manier van praten drong zo door tot op mijn bot, dat ik verdrietig raakte. Ik kreeg weer het beeld van die jongen te zien en begon te huilen. Al snel merkte ik op dat het kwam door het gegil van die vrouw op uit de speaker van mijn telefoon. Ze klonk voor mij boos. Ik kon heel de message niet eens meekrijgen van wat ze eigenlijk zei. Het enige wat het met mij deed was: boze donkere vrouw en verdriet. De tijd nemen om door te gaan met huilen? Die heb ik natuurlijk niet genomen, want ik moest naar de garage en daarna naar therapie. Dus snel wat anders op Spotify gezet en die emotie even daar geparkeerd.

Toen ik bij mijn sessie blij binnen kwam, vertelde ik dit verhaal. De link tussen deze vrouw op Spotify en mezelf, kon ik niet heel makkelijk leggen omdat ik zelf niet echt de woede voel. Maar goed, voor 1 van de vorige sessies (lees "ongekende woede" post) was ik ook niet bewust van de woede die in mij huisde. Toch wel opmerkelijk dat dit zo met mij gebeurde op de dag van therapie. Na een op zich rustige week met wat emotionele momentjes hier en daar. Niets heel uitbundig.

Samen met de therapeute besluiten wij om dit keer gewoon te praten. Ik voelde de emotie sowieso al zitten in mijn borstkas. Hier vertelde ik dingen die ik nog niet echt verteld had. Tijdens de sessies hebben we vooral delen van de gebeurtenis zelf aangepakt, maar er waren veel dingen die mevrouw L. nog niet wist van dit verhaal. Zo vertelde ik over wat details. Hoe lang ik deze jongen kende, hoe de schutter in beeld is gekomen. Verder ook met wie ik allemaal gesproken heb nadat het gebeurd is om het verhaal uit te leggen. Vrienden en familieleden van hem, vrienden en familieleden van mij. Of het verhaal dat ik 2 dagen erna het huis ben gaan schoonmaken met een vriendin omdat het huis wit was van de politie die overal vingerafdrukken had afgenomen. ,,Had je niet ook vast gezeten?'' ,,Ja, ongeveer 2 dagen voor verhoor direct na de gebeurtenis." ,,Moest jij dan ook zijn bloed opruimen?'' ,,Ja, dat klopt. Maar het zat in tapijt, dus ik denk dat we die vierkanten stukken eruit hebben gehaald en weg gegooid hebben.'' Niemand weet dat ik zijn bebloede shirt en de plakkers die zij gebruikt hebben om hem te reanimeren, jarenlang bewaard heb met de gedachte het te gebruiken om af te kunnen sluiten. Ik wilde het verbranden of begraven. Dit heb ik nooit gedaan en op een gegeven moment gewoon maar weg gegooid.

Terwijl ik dit allemaal vertel blijf ik huilen en snotteren. Wanneer die lading tranen weer eruit zijn en ik weer bij een pijnlijk punt kom, begin ik weer opnieuw te tranen en mn neus te snuiten. ,,Heb je wel tijd gehad om te verwerken dat je ook iemand hebt verloren?''

Terwijl ik huil begin ik te lachen. Want, ja, dat is een goeie vraag. Geen idee. Ik ben zoveel bezig geweest met anderen. Het verhaal te vertellen en uit te leggen aan iedereen, het huis schoon te maken en zelfs op de begrafenis had ik een roos voor al zijn vrienden om op zijn graf te leggen.. Maar pas wanneer een ander iets benoemt van jezelf, kan je het anders zien. En dat is wat hier weer gebeurde. Doordat mevrouw L. tegen mij zegt; Nou, dat is nogal wat of je bent veel met anderen bezig geweest, dan pas komt er ruimte voor mij om iets te beseffen. Ik heb dit verhaal heel lang verteld zonder emotie. Zelfs in 1 van de eerste sessies bij deze kliniek nog noemden ze mijn stem monotoon bij het vertellen van dit verhaal. Ik had het zo vaak verteld, maar meer omdat mensen het verhaal zelf wilden weten. Niet omdat ze zich afvroegen hoe het met mij ging hierin.

En ik mag niet liegen, want ik heb echt wel steun gehad van vrienden en vriendinnen vlak na de gebeurtenis. Ik was 21 jaar en wilde liever met vrienden (leeftijdsgenoten) zijn dan met een woonkamer vol met tantes. Ik heb ook steun gehad van zijn vrienden, jongens die ik ook kende vanuit de zelfde wijk. Het was fijn om gehoord en geloofd te worden. Fijn om vastgehouden te worden zonder beoordeeld te worden. Slachtofferhulp had ik geen interesse in. Ze hadden mij wel therapie mogen aanbieden in die tijd, maar dat gebeurde niet. Ze begrepen vooral dat ik geen zin had om dit met een vreemde te bespreken zo kort erna.

Eind van deze sessie voel ik mij wat meer opgelucht dan voor ik binnen kwam. Samen met mevrouw L. spreek ik af om het laatste kwartier niet door te gaan, maar het te beëindigen. Ook om mijn beste vriend uit te nodigen voor 1 van de aankomende sessies.

Ik wijs naar het raam voor ik weg ga bij therapie en zeg: ,,Kijk, een hartje!'' Zij antwoord: ,,Oh een poephart!''

Ja, beetje vreemd verhaal, maar het was echt duivenpoep op haar raam in de vorm van een hart. Ze kijkt nooit meer anders tegen die vlek aan hihi. Met een lach nemen we weer afscheid van elkaar.