Het is nog niet afgelopen #TraumaTherapie #TT8

Voor deze dag voelde ik mij al een paar dagen ziek. Op de dag van therapie moet ik dit keer dan ook 09.00 uur in de ochtend aanwezig zijn. Normaal gesproken geen probleem, maar wel als je ziek bent en het koud is buiten. Ik wordt dan 05.00 uur al wakker, klaarwakker. Om 07.00 uur denk ik, toch nog even een uurtje slaap pakken. Maar goed. Ik heb de avond hiervoor mijn blog van de laatste keer naar mijn therapeute gestuurd per email. Zo kan ze een beetje een beeld krijgen van wat ik nu eigenlijk doe, dacht ik.

Daarom begonnen we deze dag met een korte evaluatie over de blog. Ze vond het mooi. Mooi geschreven vertelde ze. De manier waarop ik alles precies beschrijf en mijn gedachten erbij. Ik vond het fijn om dit van haar te horen, omdat ze eerst nog sceptisch was toen ik haar vertelde dat ik van plan was mijn sessies te delen. Ze was benieuwd naar meer. Ik denk dat ik de site dan maar snel online moet zetten!

Zoals elke week, wordt er gevraagd naar hoe mijn week was. Ik had een goeie week achter de rug, naast het feit dat ik dan even verkouden was. Ik had opgemerkt dat ik bij het schrijven van mijn vorige story nog wel wat emotie had. Verder op zich geen flashbacks ofzo meer gehad.

Hierna ga ik weer klaar zitten. De doos tissues naast mij, mijn flesje water ook, kijken of de EMDR lamp op ooghoogte sta en we zijn er weer klaar voor. ,,Heb je de tissues? Oh, ik zie dat je ze al hebt gepakt." Ik zeg: ,,Ja uit ervaring blijkt dat ik ze meestal wel nodig heb!" Hier kunnen we dan nog even om lachen.

Ik sluit mijn ogen. Eerst mag ik voelen hoe mijn lichaam aanvoelt. Ik scan mijn lichaam van mijn hoofd tot mijn voeten. Dan starten we met het beeld waar we de vorig keer geëindigd waren. Kijken of er nog spanning in mijn lichaam zit wat dat beeld betreft. Ik denk dus aan het beeld van deze jongen met een gat in zijn borst. Hoe voel ik mij daarbij? Ik voel dat het ten op zichtte van de vorig keer echt heel rustig is. Het beeld van de politie agente die stoer deed tegen mij? Ook dit voelt rustig aan. Om zeker te zijn van de rust, mag ik toch even het lampje volgen. Ogen weer dicht. Ik voel toch nog een heel klein beetje spanning. Ogen weer open, lampje weer volgen en tikken op mijn benen erbij.

Hierna gaan we door naar het volgende beeld wat ik graag zou willen verwerken. Het gevoel van eenzaamheid in deze situatie zat mij best hoog. Dit raakte mij. Ik werd direct weer verdrietig en het gevoel zat ook echt diep. Ik merk dit aan het gevoel dat ik zoveel wil huilen dat ik bijna niet eens mijn ogen open kan houden om het lampje te volgen. Toch zet ik mezelf erdoor, door de tranen heen volg ik het lampje en tik ik op mijn benen. ,,Rood, blauw, wit, paars..'' Het valt me op dat ik vandaag paars zeg in plaats van roze, hmmm interessante bevinding. Tijdens de sessie toont mevrouw L. medeleven, compassie. Jarenlang heb ik dit "gewoon" gevonden. Tenminste, gewoon een gebeurtenis in mijn leven, niet dat ik het gewoon vindt dat er een schietpartij plaats heeft gevonden. Toch snap ik niet dat er nog zoveel verdriet in mij zit. Voor mijn gevoel houdt het maar niet op. Maar het leven blijft ons leren om geduld te hebben en te vertrouwen op het proces.

,,Zo, ik denk dat we er hier gaan stoppen voor vandaag." Ik zat echt op een hoogtepunt wat het gevoel van verdriet betrof en had geen flauw benul van de tijd. Toch als we stoppen weet ik mezelf wel uit het verdrietpunt te halen om niet huilend de trap af toe hoeven lopen. We zitten nota bene op de 3e verdieping. Dit valt mevrouw L. ook op. ,,Sommige mensen die blijven echt in het verdriet hangen, jij weet heel goed jezelf te herpakken'', zegt ze. De vergelijking met andere cliënten vind ik wel fijn, omdat het altijd wel fijn is om te horen dat je het goed doet of in ieder geval niet slecht doet.

,,En waar kan je trots op zijn vandaag?'' Dat ik weer geweest ben ondanks dat ik mij niet echt goed voelde vandaag. Ook dat ik weer dit onderwerp behandel.'' ,,En wat vind je van mensen die dat doen?'' ,,Vooruitstrevend.'' ,,En ook dapper he.''

Ze verteld dat ze op de school van 1 van haar kinderen een quote zag staan op het schoolbord en wilde die met mij delen: Je bent niet dapper als je niet bang bent geweest.