Nu echt afscheid genomen van m'n oma #TraumaTherapie #TT3

Voor deze sessie moest ik een brief schrijven met wat ik nog zou willen zeggen tegen mijn oma. Vandaag donderdag, dit had ik in het weekend gelukkig al gedaan. Toen ik deze brief schreef, voelde ik wel het verdriet nog steeds zitten, maar niet meer zo heftig als vorige week. Toen was ik echt heel de week moe en op en heb ik mezelf ziek gemeld voor vrijdag, omdat ik mezelf letterlijk belabberd voelde.

Natuurlijk heb ik tot het laatste moment gewacht om aan mijn moeder te vragen of ze het foto album wilt klaarleggen van mijn 10e verjaardag. Ik had dit album van mijn oma gekregen, alleen heb ik nooit de behoefte gehad om dit album in mijn bezit te hebben. In mijn huis heb ik een pasfoto van mijn oma in een lijstje naast mijn foto en dat vond ik altijd wel genoeg. Nu ik al mijn foto's thuis aan het doorspitten was, de uitgeprinte foto's, want toen was nog niet alles digitaal, merkte ik op dat ik geen enkele andere foto vond, van mijn oma. Sinds ik volledig nuchter ben, ben ik veel gevoeliger. Dit raakte mij dan ook toch wel. Mijn oma was echt alles voor mij, hoe kan ik nou geen foto's van haar hebben? Dus ik stuur mijn moeder een voicenote via de app om te vragen of zij het album klaar wilt leggen in verband met mijn therapie. Hoe ik in mijn bed lig, stuurt ze wat foto's toe over de app. Weer emotie in mijn lijf. Hoe ga ik nu slapen? Dacht ik.

Volgende ochtend langs mijn moeder, foto album opgehaald en naar therapie gegaan.

Ik begon de foto's erbij te pakken en te kijken. Het is best lang geleden dat ik zo naar deze foto's gekeken heb. Het raakt mij, maar niet meer zoals vorige week gelukkig. Na het album doorgespit te hebben, heb ik de brief erbij gepakt en deze voorgedragen aan mijn oma die naast mij op de foto staat. Zij een rode rok en top in het rood met witte hartjes en ik een rode jurk afgewerkt met kant. Haar hoofd leunt op de mijne en beiden kijken we heel blij. Mijn gezicht is vooral ook trots.

In deze brief bedank ik haar vooral. Voor de wijze lessen, voor de liefde en de veiligheid die zij mij gegeven heeft. Voor de mooie tijden die ik met haar heb mogen doorbrengen. Dat ik haar niet kwijt wilde, maar toch afscheid neem.

Ik voelde hierna meer rust. Meteen. Het 2e keer oplezen van deze brief ging dan ook veel makkelijker. Fijn, dat er meer rust in mijn lijf is.

Hierna is mijn lieve nicht die mij in dit proces bijstaat samen met mij naar het graf geweest. Hier heb ik een bloemetje neergezet en op aanraden van de therapeut de brief weer voorgelezen. Nog steeds wel emotie, maar het voelt toch wel als echt afsluiten nu. De brief heb ik daar begraven. Ook dat voelde als verlichting.

Mijn nicht was al voorbereid met lekkere worteltaart. Hoe belangrijk het wel niet is om iemand te hebben die ook echt aanwezig is wanneer je ze nodig hebt. I love her! Daarom ga ik deze mooie dag afsluiten met een dank naar haar. Thank you!