Ongekende woede #TraumaTherapie #TT6

We starten de sessie met de vraag hoe de vorig keer is afgelopen. Ik vertel dat ik heel af en toe kleine momenten had van terugdenken aan de situatie, maar dat ik het op zich niet heel moeilijk heb gehad. Een goeie week. Wat mij wel was opgevallen was dat ik een paar keer getriggerd werd in een samenwerking die ik uitprobeerde met wat vrienden, waarmee ik vooral gewend was om alleen leuke activiteiten mee uit te voeren. Zij organiseerden al events zonder mij en ik ben gewend om in mijn eentje dingen te organiseren. Hierin merkte ik wat botsingen op waarvan ik bewust was van deze triggers. Een woord dat ik geleerd heb in mijn therapiesessies toen ik stopte met blowen (het afgelopen jaar). Waarom voelde ik mij zo?

De EMDR kit staat al klaar dit keer. Op haar bureau. We lachen erom dat wij er niet eerder op gekomen zijn om dit daar te plaatsen.

We gaan weer terug naar het beeld van de vorig keer. Ik sluit mijn ogen en ga weer naar het beeld van die jongen, die in een plas bloed op de grond ligt en het beeld van deze jongen met een schotwond in zijn borstkas. Kijken of er nog wat spanning in mijn lijf zit met dit beeld. Ik merk dat er nog een klein beetje spanning zit in mijn keel. Dit proberen wij dus weg te werken met het lampje. Het werkt weer. Wanneer we samen denken dat dit beeld geen spanning meer brengt, vraagt de therapeute mij om een ander beeld erbij te zoeken wat spanning opwekt. Hier denk ik dan aan een vrouwelijke agent, die best gemeen tegen mij deed. Ik voel niet heel veel spanning. Totdat er gezegd werd: ,,Probeer dit beeld uit te vergroten, alsof je het bekijkt in de bioscoop." Woww, dit werkte goed! Ik keek opeens heel anders naar deze situatie en begon ook weer dingen te voelen. Onbegrip. Niet gehoord worden. Ik werd behandeld als verdachte en dat liet deze politievrouw maar al te goed merken. Ik weet niet meer wat ze precies zei, maar ze deed heel gemeen. Dit was voor mij pijnlijk. Want ik heb net de jongen, waarmee ik naar bed ging, zien overlijden en daarna wordt ik behandeld als verdachte. 21 Jaar was ik toen. Ik voel dat het nog steeds wat met mij doet.

Dit brengt mij weer naar een andere politie situatie, waar het ook weer een vrouw was die mij niet normaal behandelde. Maar ik moet terug met mijn gedachte naar de eerste situatie. Ik begin woede te voelen. Want, wie denkt deze vrouw dat zij wel niet is om mij zo te behandelen? Ze durft wel tegen een 21 jarige, laat ze het nu maar eens proberen. Ik wil vuisten maken. Niet eens om haar te slaan, maar om tegen een boksbal aan te meppen. Ik wil deze vrouw door elkaar schudden om haar te laten weten dat ik niet meer klein ben!

Hier mocht ik opstaan. Vuisten maken en slaan. Tegelijkertijd stappen maken in een V-vorm en de vingers volgen van de therapeute. Zij beweegt haar rechterhand van links naar rechts, terwijl ik in de lucht aan het slaan ben met mijn vuisten. Met mijn ogen volg ik haar handen. Tegelijkertijd maak ik de stappen. Na een tijdje schud ik alles eruit. Ik merk dat het wel helpt. Eerst nam het toe en werd ik nog verdrietiger. Na een tijdje nam het weer af en werd ik weer rustiger.

Ik vond het apart en gek, om deze woede in mij te ontdekken en de achterliggende gedachte ervan. Was dit 1 van de redenen dat ik zo getriggerd werd in het organiseren van dat evenement met vrienden? Misschien wel. Maar zo zie je maar weer; een mens maakt zoveel mee in het leven. De oorzaak van bepaalde reacties? Die zijn soms verder dan 10 jaar terug te vinden zoals hier. Zonder deze trauma therapie, zonder de therapie bij het stoppen met verdovende middelen, had ik deze dingen waarschijnlijk niet of misschien veel later ontdekt. Ik ben wel echt dankbaar voor deze sessies!

De vragen waarmee we de sessie beeindigen worden steeds makkelijker om te beantwoorden. ,,Waar kan je trots op zijn?'' ,,Dat ik hier weer ben en deze dingen weer opnieuw aanga om te verwerken." ,,Wat vind je van mensen die dat doen?" ,,Dat soort mensen vind ik slimme mensen," zeg ik met een halve lach.

,,Dus jij bent slim, omdat je aan jezelf werkt. En ik ben ook trots op je, hoe je alles aangaat. Je gaat niets uit de weg."

Met natte ogen neem ik afscheid en zeggen we met een lach: ,,tot de volgende keer!"